“ლიმურყვამაალ” ანუ ველაპარაკოთ მათ!
ვუძღვნი შვილებს და მათ მეგობრებს

ბედი ჩემი, რომ ბავშვობა სოფელში გავატარე _ დედაჩემის მშობლებთან. მათი წყალობით იგრძნო ჩემმა გულმა ყოველი ცოცხალი არსებისადმი სიყვარული და მათივე მეცადინეობით მიხვდა ჩემი გონება, რომ მეც სამაყროს განუყოფელი და მნიშვნელოვანი ნაწილი ვარ.

ბაბუაჩემი, რამინი, ფიქრისათვის იყო გაჩენილი და ურთიერთობებზე, ამბის მოყოლაზე გიჟდებოდა. მეც ასეთი "მარადი მომხსენებელი" დამამახსოვრდა, ჩემსკენ ოდნავ გადმოხრილი, ჩემი კითხვების და პასუხების მომლოდინე, თვალებანთებული, როცა ჩემს აზრს გამოვთქვამდი. ბებია, გოგუცა, ალმაცერად გვიყურებდა, ცოტას მოგვისმენდა და გასწევდა საქმეებზე.

დიალოგის ამ არაჩვეულებრივი გამოცდილების გამო ფიქრის, აზრის გულწრფელი გამოთქმისა და სხვისთვის გაზიარებისათვის სპეციალური კოსტიუმი (ჩოხა-ჩიხტიკოპი) არ მჭირდება. ხვების სახელით, მესამე პირში ლაპარაკს ჩემი განცდების და შეხედულებების პირველ პირში აღწერა და მსმენელ - მკითხველამდე ისე მიტანა მირჩევნია.

ჰოდა, ჩემო ძვირფასებო, ამ ტექსტის ავტორიც და გმირიც მე ვარ. მისი საშუალებით მინდა ამ ცოტა ხნის წინ სექსუალური აღზრდისა და სექსუალური თავისუფლების საკითხებზე ატეხილ ვნებათა ღელვას გამოვეხმაურო.

ნაწილი I

როგორც იქნა, დადგა ზამთარი. მე და ჩემმა მეგობრებმა დედა-შვილობანას თამაშს მოვუხშირეთ. გოგო თოჯინები ყველას გვაქვს, მაგრამ ბიჭებში - გვიჭირს. ამიტომ ხისგან გამოვათლევინეთ უფროსებს. ვაძინებთ და ვაღვიძებთ უსასრილოდ ამ ქალ-ვაჟს, ერთმანეთს ვახეთქებთ საკოცნელად, ვმკურნალობთ, ოპერაციას ვუკეთებდით...

მალე ”ლიმურყვამაალის” დღესასწაულიც მოგვიახლოვდა. ბავშვები ჭალაში შევიკრიბეთ. თოვლის მოგროვებას და ორმეტრიანი მურყვამის (სვან. კოშკი) აშენებას მთელი დღე მოვანდომეთ, კენწეროზე ნაძვის ხე დავადგით, ზედ კალათა და ხმლები დავკიდეთ. ბოლოს კი, რიტუალის ყველაზე მნიშვნელოვანი ატრიბუტი, ხისგან გამოთლილი ფალოსი, საგულდაგულოდ დავამაგრეთ. მერე ფერხული გავმართეთ, ორ ნაწილად გავიყავით და დაიწყო შეჯიბრება. რიგრიგობით ვეჯახებით მურყვამს, კვლავ და კვლავ! ბოლოს სოფლის ბოლოსკენ წამოიქცა. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ იქ მცხოვრებ ოჯახებს ამ წელს უხვი მოსავალი და პირუტყვის ნამატი ექნებათ, ბავშვები გაუჩნდებათ. ზემოთა მხარის მკვიდრებმა ყურები ჩამოვყარეთ და სრულად გაყინულები წავლასლასდით სახლებისკენ.

კვირა დილით მთელი სოფელი მურყვამთან შეიკრიბა. საქმისა (ამ სიტყვიდან მოდის გამოთქმა: “იმ კაცს იმ ქალთან აქვს საქმე” ანუ ყვარობსო, რომ იტყვიან!) ძონძებში გამოწყობილი, პირზე ნახშირწასმული კაცია. ჩვენი ხის ფალოსი უკვე მას ჰკდია. მეორე მამაკაციც ჯადოქარივითაა მორთულ-მოკაზმული. მას მხარს დედფალარ (სვან. დედოფლები) უმშვენებენ, წინ "სიამაყე" ჰკიდია და ხელში ხმლები უჭირავს. საქმისა აღგზნებული ყიჟინით გარბის ქალებისკენ: დასდევს, ფალოსს არჭობს და ხელებს უფათურებს. მეორე კაცი კი - თოვლზე წევს, დედოფლებს უხმობს, აწვენს და ზემოდან მორიგეობით აწვება, კოცნის, თან ხმლებით საქმისას იგერიებს. ორთაბრძოლა საქმისას გამარჯვებით მთავრდება. იგი ახერხებს ქალების მოტაცებას! - თავისი წარმატებით მთვრალი, გადამწიფებული ლეღვივით პირდაფჩენილი და დორბლიანი, უცნაურად იღრიჯება და მოტაცებულ ”ნადავლს” ანუ დედოფლებს ხარბად ეალერსება.

ბავშვებიც დავსდევთ ერთმანეთს, ვცდილობთ რიტუალის ელემენტები ზუსტად გავითამაშოთ. ერთმანეთს ვეკვრით და თოვლში ვგორაობთ. ცოტა ხანში თავს ბებიები დაგვაცხრებიან და წყევლა-კრულვით მიგვერეკებიან სახლებისაკენ.

დაღამდა კიდეც. რა დამაძინებს - თავში მხოლოდ მურყვამი, ხის ფალოსი, საქმისა და დედოფლები მიტრიალებს, თან ახლო კადრებით. მაგრამ მთელი ამბავი წინ მელოდება! გავიხედე და ეს ჩემი რამინი ზუსტად ისე არ აწევს გოგუცას, როგორც საქმისა თავის ქალებს?!.. მეტი რაღა გავაგრძელო და მთელი ღამე ფართოდგახელილი თვალებით გავათენე. ყველაზე მეტად ბებიაზე ვბრაზობდი - ბიჭის გვერდით არ დაჯდეთ, საშიშიაო, რომ გვეუბნებოდა და თამაშს არ გვაცდიდა, გვერეოდა, სიტყვებს გვისწორებდა. მგონი, თვითონაც თამაშობდა ჩვენთან ერთად.

დილით ისეთი გამომეტყველება მქონდა, რომ უფროსები საგონებელში ჩავარდნენ. მე კი ბებიას თვალი გავუსწორე და ვუთხარი: “ჩვენთვის არ შეიძლება და თქვენთვის შეიძლება?!” იგი ადგილზე გაშეშდა და ბაბუას გადახედა _ რამე მიშველეო. რამინი არ დაიბნა, მანიშნა ჩაიცვი და წამომყევიო. "მე და ბებიაშენი იმას ვაკეთებდით, რასაც გუშინ მთელი სოფელი თამაშობდა. ამას ყველა სულიერი აკეთებს. მაგრამ ცხოველები თავს ვერ იკავებენ, ყველგან და ყველასთან ერთობიან, ადამიანი კი - მხოლოდ იმასთან, ვინც უყვარს. ყველას უნდა ეს. ჩვენს ბელხვასაც. (ამ ჩვენი ძაღლის ოხუნჯობანი მრავალჯერ მინახავს).

შენ მალე ტანს (სვან. მენსტრუაცია) დაგემართება, შენც მოგინდება ლიჩშვიელი (სვან. სექსი), შეგიყვარდება, გათხოვდები, შვილებს გააჩენ, როგორც მე და ბებიამ, დედამ და მამამ - ისე" .ახლაც მახსოვს ის შვება, რომელიც ამ საუბარმა მომგვარა. რა კარგია, როცა არის ადამიანი, რომელსაც შენთვის უყვარხარ და არა – თავისთვის; ყველაფერზე გელაპარაკება, არასოდეს გაურბის შენს წინაშე პასუხისმგებლობას და რომელმაც იცის, რა ძალა აქვს პრობლემის გარკვევას ადამიანის თვითგამორკვევაში. მე საიდუმლოს ამოხსნა-ამოცნობით გამოწვეული ეს ტკბობა 10 წლის ასაკში განვიცადე. ამიტომ ჩემი შვილები, მათი შემეცნებითი ინტერესების დასაკმაყოფილებლად, სხვებთან არასოდეს გამიგზავნია. ყველა კითხვაზე მეც არ მაქვს პასუხი, მაგრამ ერთად ჯობია გავარკვიოთ, ამიტომ ვლაპარაკობთ ნებისმიერ თემაზე. სექსუალურ საკითხებზე საუბარი სწორედ "ლიმურყვამაალით" დავიწყე.

ნაწილი II

ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა გარდატეხის ასაკი. თოჯინებისკენ აღარც ვიხედებოდი. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ერთმა კლასელმა ბიჭმა ჩემთან დაჯდომას მოუხშირა. ერთხელაც, როცა გაკვეთილის დამთავრებას 2-3 წუთი აკლდა, მოულოდნელად ხელი ბარძაყზე დამადო (ნეტა თუ იგრძნო რამე - შალის კოლგოტკა, აბჯარივით მაგარი, ყავისფერი შალის ფორმა და აბრეშუმის წინსაფარი მეცვა) და თვალები უცნაურად გააშტერა. ზარი დაირეკა თუ არა, თოფნაკრავივით გავარდა კლასიდან და კაი ხანი თვალებში ვერ მიყურედბა.

სად მყავდა ჩემი რამინ ბაბუა? სოციალიზმის მშენებელ მშობლებს ჩემთვის არ ეცალათ და ვერც გავბედავდი მათთან ამ საკითხებზე საუბარს. ისინი მხოლოდ გაკვეთილებს იბარებდნენ (მესამე კლასამდე), მშობელთა კრებებზე დადიოდნენ და შინ კმაყოფილი ბრუნდებოდნენ.

ჩემი საიდუმლო გოგონებს გავანდე და აღმოვაჩინე, რომ ყველა მათგანს მსგავსი რამ უკვე გადახდენოდა და ვერავის უმხელდა. მივადექით დამრიგებელს. მანაც "ნუ გეშინიათ" - გვიპასუხა ღიმილით და სასწრაფოდ შევიდა თავის კაბინეტში.

მეორე დღიდან აღმოვაჩინეთ, რომ ოთარი მასწავლებელი საბჭოთა კავშირის ისტორიაზე საუბრის ნაცვლად სულ სასიყვარულო ისტორიებს გვიყვება, თანაც სასაცილო კითხვებს გვისვამს. მაგ.: “ყმაწვილებო, ამ ნაწარმოების გმირები, ქალ-ვაჟი, ერთ ვაგონში მოხვდნენ. დაიძინეს როგორც იქნა. აქ მწერალი მოულოდნელად გვეუბნება, რომ მატარებელი გვირაბში შევიდაო. ნეტა რას გულისხმობს?” ბიჭებს სიცილისაგან თვალები უწითლდებათ, გოგოები კითხვის ნიშნებივით ვიხრებით და მორიდებულად ვიღიმებით.

ერთხელაც რაღაც წარმართულ რიტუალში მონაწილეობა გაიხსენა: "სიმღერის ტექსტი დამავიწყდა, კაცო! ყველას ჩემი იმედი აქვს, თან იმ გოგოს ვეპრანჭები, ვის ჭიშკართანაც ვდგავართ. ნუ გეშინიათ, ხმები შემიწყვეთ და სიტყვებს მე ვიტყვი-მეთქი და დავიწყე: "მანანიას კარზეო კუტუ დამრჩა ქვაზეო, გამევიდა მანანია, მიიზომა ტანზეო! "უკვე ბიჭებსაც და გოგოებსაც ისტერიულად გვეცინება. ამით დასრულდა ხელების ფათურის ეპოპეა. ბიჭებს თვალები დაეწმინდათ, გოგონები კი - წელში გავიმართეთ. ვენაცვალე ოთარს! აბა, 13-14 წლისებს, ზვიად ძიძიგურივით ხომ არ გვეტყოდა _ ოჯახი შექმენითო, ან პიონერთა ბანაკებში ხომ არ გაგვისტუმრებდა, - ბუჩქის ძირას გასართობად. მოკლედ, თავიდან ხომ არ მოგვიცილებდა და ჩვენი ცნობისწადილს უპასუხოდ ხომ არ დატოვებდა? ადგა და დაგველაპარაკა, მიგვახვედრა რომ სექსუალური ლტოლვა ბუნებრივი, ადამიანური ვნებაა. მთავარია, იცოდე რა გემართება, რომ განთავისუფლდე მისი ტყვეობისაგან და იგი შენი ნების მიხედვით წარმართო.

ნაწილი III

"უნდა გითხრა, ჩემო კარგო,
გეტრფი არა მხოლოდ სულის გამო.
შენთვის - სული პირველადი,
ჩემთვის - სული პირველადი,
შენთვის - ხორცი მეორადი,
ჩემთვის - ხორციც პირველადი.
ჩემო ღვთაებავ, ჩემო ლელა!
ტყუილად ღელავ.
შენ როცა გხედავ, ტვინში მიელავს
და ტანში მტეხავს.
ლამაზი თავი,
ხელები ფრთებივით თეთრი და ძლიერი,
წვრილი კანჭები, გრძელი ბაყვები,
მკერდიც კარგი,
საჭირო ზომის ტრაკი,
და ალბათ, ისიც იმის იქით.
საერთო ჯამში - თხელი, ნატიფი,
ლამაზი ტანი.
ნუ ფრთხილაებ, გვრიტო,
უნდა გტაცო ხელი,
რადგან ეს ყველაფერი
მინდა იყოს ჩემი,
ჩემი და მხოლოდ ჩემი!"

აი, ასეთი ლექსი მომიძღვნა ჩემმა მომავალმა მეუღლემ. მეგობრებს რომ წავუკითხე, ძალიან ვიმხიარულეთ, ერთ-ერთმა კი გამაფრთხილა: "კაცი ასეთ ლექსს რომ გიძღვნის, ეს ნიშნავს, რომ გასართობად უნდიხარ!" ამის გაგონებაზე მე და დანარჩენებს ისტერიკა დაგვემართა და ლექსი კიდევ ორჯერ წავიკითხეთ.

ბევრისაგან განსხვავებით, არ მიყვარდა ინფანტილურები, წარსულიდან პირდაპირ მომავალში გადახტომას რომ ცდილობდნენ. 90-იან წლებში, საქართველოს სახელით, ერთმანეთს რომ დაერივნენ და ქვეყანა უმოწყალოდ გააპარტახეს. შემდგარი და რეალიზებული ადამიანი არ არის აგრესიული, ჩოხით, საეკლესიო ატრიბუტიკით და თოფ-იარაღით მოკეკლუცე. მათგან განსხვავებით, ისინი, ვისაც მომავალი თანამედროვეობის გარეშე ვერ წარმოუდგენიათ, აი, ასე ფიქრობენ:

"ახალგაზრდებში, სადაც მანველიძის "მგლებია" პოპულარული, არ უნდა გვიკვირდეს, რომ აგრესიაა... წაიკითხე შექსპირი, ბოდლერი, აიღე გიტარა, კალამი, ყვავილი, გახდი პაციფისტი, იმღერე როკი... იარაღის დამჭერი ადამიანი პოტენციური მკვლელია... მე გოგოს თავს ვაწონებ ჩემი ლექსებით, მუსიკით, საქციელით და არა მკვლელობით" (გიორგი მუხაძე, ნანიკოს შოუ).

ახალგაზრდები რომ აგრესიისგან განთავისუფლდნენ მნიშნელობა უნდა მივანიჭოთ მათ აზრს, უნდა ველაპარაკოთ ყველაფერზე: სახელმწიფოზე, მოქალაქეობაზე, კანონზე, ჰუმანიზმზე და სექსზეც... აბა, რეალითი შოუების, სერიალების, პორნოფილმების და ყვითელი პრესის მესვეურებს გინდათ შეატოვოთ? ჩვენ ისინი გველოდებიან, ნუ დავაგვიანებთ!

ლელა გაფრინდაშვილი
”ცხელი შოკოლადი” N29, 2007

7 comments:

  1. Anonymous28/7/10 09:53

    dila daviwke tqveni kitxvit. zalian mesiamovna. limuryvamaalze mec namyofi var :)

    ReplyDelete
  2. Dzalian saintereso iko da damafiqrebeli
    albat martla jobia როცა არის ადამიანი, რომელსაც შენთვის უყვარხარ და არა – თავისთვის; ყველაფერზე გელაპარაკება, არასოდეს გაურბის შენს წინაშე პასუხისმგებლობას და რომელმაც იცის, რა ძალა აქვს პრობლემის გარკვევას ადამიანის თვითგამორკვევაში.

    ReplyDelete
  3. ქალბატონო ლელა,
    რა სასიამოვნოა, როდესაც ვკითხულობ ასეთ სტატიას და ავტორი დედაჩემის ასაკის ქალია. ძალიან გამიხარდა რომ გადავაწყდი ამ ლინკს ფორუმზე :)
    ძალიან მომეწონა თქვენი სითამამე და სისადავე პირად თემებზე საუბრისას!

    ReplyDelete
  4. ლელა ფურცხვ.19/3/11 16:49

    სეხნიავ, როგორც ყოველთვის, ახლაც შენს სიმაღლეზე დგახარ! ბევრს გადასხმოდეს შენი წყალი!!!

    ReplyDelete
  5. Anonymous1/4/11 14:23

    ძალიან საინტერესოა, ყველაზე მეტად ბებიის და ბაბუის დამოკიდებულება. წავიკითხე და ვფიქრობ საიდან მოვიდა ამდენი სბნელე, როგორ აჯობა 70 წლიანმა "გადასხვაფერებამ" საუკუნეების მანძილზე დაგროვილ სიბრძბეს.

    ReplyDelete
  6. Lela, didi madloba!!! rogor momnatrebia amgvari saubrebis mosmena. Dgevandeli teen-ager-ebistvis aucileblad unda itsnobdnen tkvens publikaciebs.
    daaxloebiT sami saatia vkitxulob tkvens statiebs da ver moveshvi. tkvenit uzomod movixilbe.

    Lela

    ReplyDelete
  7. Anonymous17/7/11 21:07

    ლელ, დიდი მადლობა გამოხმაურებისთვის. მიხარია, რომ თქვენი ინტერესი გამოიწვია ჩემმა ნააზრევმა.))

    ლელა გაფრინდაშვილი

    ReplyDelete